Opruimen helpt verwerking

Nu ik de 50 al een poos gepasseerd ben, ben ik mij er steeds bewuster van wat ik wel of niet bewaar en voor wie ik het dan bewaar. Zo vond ik het tijd worden om het aantal fotoalbums flink te reduceren en de belangrijkste foto’s te digitaliseren.

 

Zelf ben ik dol op foto’s en hecht daar veel waarde aan. Herinneringen zitten in mijn hoofd maar met het zien van een foto komt het gevoel van de herinnering sterker naar voren. Daarnaast zijn foto’s voor mij het souvenir van een vakantie (vooruit, ook sieraden vind ik een heel mooi souvenir ). Na elke vakantie ben ik dan ook uren bezig om een mooi fotoalbum te maken. Wat ik ook regelmatig bekijk.

 

Waarom wil ik dan minder fotoalbums?
Zoals gezegd ben ik mij er steeds meer bewust van dat de spullen die ik bewaar ooit bij mijn dochter op haar bordje komen. Wil ik dat? Wil ik dat alles bij haar op haar bordje komt? Door die gedachten ben ik gaan realiseren wat ik echt belangrijk vind wat van mij bewaard mag blijven.

 

Natuurlijk besef ik dat het uiteindelijk mijn dochters keuze is of en wat zij van mijn spullen zal bewaren. Wat mij betreft is ze daar ook vrij in.

Wel kan en wil ik het haar makkelijker makken. Hoe minder spullen, hoe minder keuzes zij te maken heeft. Daarnaast is het voor haar dan ook duidelijker wat voor mij nu echt belangrijk is/was, qua spullen en foto’s. En zodoende ging ik aan de slag

Zelf zou ik het erg fijn vinden als er foto’s bewaard blijven. Tegelijkertijd realiseer ik me heel goed dat mijn dochter laten geen 4 grote kratten met fotoalbums gaat bewaren. Vandaar dat ik besloot om het aantal albums flink te reduceren. De belangrijkste analoge foto’s heb ik gedigitaliseerd en, van jaartal en naam voorzien, opslagen op een externe schijf. Dit neemt de minste ruimte in. Hiervan hoop ik uiteraard dat deze voor mijn nageslacht bewaard zal blijven.

 

Omdat ik om mij heen zie dat met foto’s op een laptop of schijf eigenlijk nooit meer iets gebeurd en zelden naar gekeken wordt, heb ik toch weer een aantal albums gemaakt.

Eén album met foto’s vanaf mijn geboorte tot aan het ontmoeten van mijn man en studiereizen,

één album van mijn man en mij samen tot aan de geboorte van onze dochter en twee albums van ons gezin totdat ik digitale albums ging maken. Voor deze albums ben ik selectief geweest in welke foto’s ik hiervoor belangrijk vond.

Van de reizen die mijn man en ik gemaakt hebben, voor de geboorte van onze dochter, heb ik destijds ook mooie albums gemaakt. Nu heb ik van al deze reizen een aantal foto’s in de nieuwe albums verwerkt. Op die manier kunnen de oude albums na ons overlijden weg en heeft onze dochter toch nog zicht op wat haar ouders zoal gedaan en gezien hebben.

 

Met uitzondering van de vakantiealbums mogen de oude albums nu weg. Dat scheelt in totaal zo’n tien dikke fotoalbums en daarnaast nog ca. vijfentwintig klappers met foto’s van studiereizen!

 

Tijdens het proces van digitaliseren, benoemen van foto’s en het maken van de nieuwe albums werd ik mij er ook weer meer bewust van wat mijn klanten ervaren tijdens het opruimen van spullen.

Er komen herinneringen boven, herinneringen die soms nog verder verwerkt mogen worden. Herinneringen die wellicht pijnlijk, maar wel onderdeel van je leven zijn.

Zo hebben wij een aantal jaren telkens geposeerd met weer een pasgeboren neefje of nichtje op schoot. Op de foto lachten we, maar met het weer bekijken van deze foto’s voelde ik de pijn die erachter schuil ging omdat het zo gewenste ouderschap voor ons toen nog niet weggelegd was. Of foto’s van een vakantie na een mislukte icsi-poging waarbij we lachend op de foto staan en ik nu de pijn en het verdriet zie wat we destijds probeerden te verbergen…

Ik kan stellen dat ik een aantal uren achter mijn laptop gezeten heb met een knoop in mijn maag. Het verdriet, de onmacht en soms ook de wanhoop, het kwam allemaal weer voorbij. Een aantal foto’s heb bewust niet gedigitaliseerd. Ik besloot dat zij geen toegevoegde waarde meer zijn, niet voor het verleden en zéker niet voor nu. Begrijp me niet verkeerd; ik doe dit zonder een periode compleet te blokken. Het hoorde immers wel bij ons leven. Maar foto’s die enkel verdriet of boosheid oproepen zonder andere waarde, die hoeven niet meer in ons leven te zijn.

 

Bij een aantal foto’s in de albums heb ik nu een toelichting gezet over hoe we ons voelden of wat er zich rondom de foto afspeelde. Dat voelt goed en doet recht aan ons en aan dat moment.

 

Die zorgen voor leuke gespreksstof over vroeger, zowel tussen mij en mijn man als tussen ons en onze dochter!

 

 

Wil jij na het lezen van dit blog ook aan de slag met je foto’s en ben je op zoek naar tips? Neem dan gerust contact met mij op!